یکی از موضوعاتی که سایت های استان های شمالی چه در مازندران و گیلان و گلستان آن را با جدیت و چه بسا با شوق و ذوق پنهان دنبال می کنند موضوع ریاست آقای علی لاریجانی نماینده مردم قم بر مجلس شورای اسلامی است. بنده نیز طبعا بایستی با انتظار توام با اشتیاق این گروه از دوستان همراه باشم ولی ملاحظاتی بر این انتخاب وجود دارد:
اول اینکه بسیاری از تحلیلگران سیاسی پیش بینی می کنند که آقای لاریجانی یکی از بختهای نخست ریاست جمهوری دوره دهم خواهد بود و به دلایلی همچون حمایت پایگاههای قدرتمند اجتماعی ایران از جمله اصولگرایان- روحانیت عالیرتبه قم و همچنین بخشی از تکنوکراتهای ناامید از اصلاح گرایان استناد میکنند و بهمین دلیل تکیه زدن بر اریکه ریاست مجلس را پیش زمینه طبیعی برای عروج وی در دوسال دیگر می دانند.
دوم اینکه با توجه به سابقه آقای لاریجانی در انتصاب و به کمارگیری نیروهای مازندرانی و شمالی در سازمان صدا سیمای تحت امرش در دوران مدیریت (البته به یمن حضور معاون مالی اداری اش آقای کردان)این انتظار طبیعی می نماید و بهمین دلیل در زاویه پنهانی افکارشان شعار( اندکی صبر سحر نزدیک است)را سر می دهند و معتقد به تاثیر این انتخاب در توسعه بیشر استان ها می باشند.
سوم اینکه برخلاف این دوستان اینجانب به این موضوع چندان خوش بین نیستم و معتقد نیستم که انتخاب یک رئیس مجلس شمالی در راس یکی از قوای سه گانه خبر خیلی خیلی خوشحال کننده ای برای توسعه استانهای شمالی باشد هرچند آن را واجد تاثیر نسبی می دانم.
دلایل محکمی برای اثبات این عقیده ام وجود دارد که باعث می شود این ناخوش بینی من جلوه ای از حقیقت داشته باشد چه اولا پیش از این نیزاستانهای شمالی ریاست یک تن از خود را در راس یک قوه تجربه کرده اند و بهمین دلیل نمی توان پرونده روشنی از عملکرد ایشان برای توسعه و یا کاهش شکاف توسعه ای با دیگر استانهائی که دارای وضعیت مشابه بودند مانند یزد و کرمان و اصفهان در دست داشت. ثانیا تعلقات تهرانی (در این شهر زندگی می کنند)- قمی(نماینده این شهر هستند) و نجفی(متولد این شهر هستند) آقای لاریجانی بمراتب از تعلقات شمالی اش بیشتر می باشد چه ناتوانی ایشان به سخن گفتن به زبان شمالی(برخلاف برادرش محمد جواد)-و نبود سابقه توجه بخشی و استانی در مسئولیتهایی که در آن بودند مانند وزیر ارشاد و دبیر شورای امنیت ملی (که لازمه کار بود) گواه خوبی بر این ناخوش باوری است مضافا اینکه برادران وی نیز که یکی از خاندان حکومت گر ایران در سه دهه اخیر بوده اند از این نوع سوابق محروم اند و ثالثا اینکه نقش و جایگاه ریاست یک قوه حکومتی- اقتضای نگاه تک بخشی به توسعه را کاهش می دهد چه همه می دانند نگاه تک بخشی به توسعه کشورمان که در دودهه اخیر اتفاق افتاده است خود آفتی است که جبران ناپذیر است. بهمین دلیل توسعه شمال کشور بستگی زیادی به توسعه در دیگر مناطق کشور دارد
نکته مهم بعدی را میتوان در وضعیت آینده کشورمان جستجو کرد که با توجه به ابهام در آینده کشورمان بخصوص در چند سال آینده بخاطر مسائل هسته ای- فرصت هرگونه برنامه ریزی دراز مدت سلب خواهد شد.
رضا مياندره
